Postoje glasovi koji ne stare i pjesme koje ne blijede. Safet Isović bio je jedan od onih rijetkih izvođača čija je interpretacija imala snagu da tišinu pretvori u osjećaj. U njegovim sevdalinkama disala tuga, ponos, bol i prkos – sve ono što se ne može izgovoriti, ali se može otpjevati.
Rođen 20. oktobra 1936. godine u Bileći, odrastao je u vremenu kada je rat prekidao djetinjstva, a izbjeglištvo oblikovalo prve uspomene. Sa porodicom seli u Banju Luku, gdje završava osnovnu školu, a školovanje nastavlja u Trebinju i Slavonskom Brodu, gdje je maturirao 1955. godine kao jedan od najboljih učenika.
U Sarajevo dolazi iste godine, upisuje Pravni fakultet, ali muzika ga poziva na drugi put. Zahvaljujući prijatelju Hasku Haveriću, pridružuje se ansamblu narodnih igara i pjesama, a 1956. polaže audiciju na Radio Sarajevu. Prvi pokušaj nije uspio, ali drugi jeste. Tada počinje ono što će postati decenijama duga muzička priča.
Prve pjesme koje snima su “Kad ja pođem iz Sarajeva grada” i “Kasno prođoh kraj Morića hana”, emitovane na dan oslobođenja Sarajeva 1957. godine. Od tada, njegov glas postaje dio kolektivne memorije. Prvi solistički koncert održava 1963. u Beogradu, otvarajući ga pjesmom “Otvori vrata od hamama, Zlato, Zlatijo”. Publika je znala – rođena je nova zvijezda sevdaha.
Snima više od 500 pjesama, mnoge uz saz, ostavljajući neizbrisiv trag u arhivama Radio Sarajeva. Pjevao je rame uz rame s imenima poput Zaima Imamovića, Nade Mamule, Zehre Deović, Bebe Selimović. Njegov glas bio je jasan, emotivan i prepoznatljiv – nosio je sve ono što sevdalinka jeste i treba da bude.
Osvojio je brojne nagrade, među njima i Zlatni mikrofon, desetine zlatnih i srebrenih ploča, te Estradne nagrade Bosne i Hercegovine i Jugoslavije. Njegovi koncerti punili su dvorane širom svijeta, a nastup u Sydneyskoj operi ostao je jedinstven – bio je jedini izvođač iz bivše Jugoslavije kojem je to pošlo za rukom.
Osim umjetnosti, bio je prisutan i u političkom životu. Jedan je od osnivača Stranke demokratske akcije i jedan od prvih potpisnika njenog osnivačkog akta. Tokom rata ranjen je u svom domu u Sarajevu, a nakon oporavka u Zagrebu, s sinom Benjaminom obnavlja pjesmu “Šehidski rastanak”. I u najtežim vremenima, Isović pjeva – za svoj narod, za Bosnu.
Nakon rata, obilazi evropske gradove i nastupa pred bosanskom dijasporom. Postaje simbol dostojanstva, kulture, prisjećanja. Na koncertu u Zetri 2003. godine okuplja ljude iz različitih sfera – od umjetnika do običnih ljudi, svi sa istim osjećajem – Sajo nije bio samo pjevač, bio je dio svakog doma.
Safet Isović preminuo je 2. septembra 2007. godine u Sarajevu. Dženaza je klanjana u haremu Alipašine džamije. Otišao je tiho, ali je ostavio glas koji ne prestaje da traje.
Za njega su govorili da je bio glas kojem bi zavidjeli i najveći tenori. I možda je najbolje rečeno u jednoj rečenici koja se i danas pamti:
Kad Sajo pjeva, i slavuj zašuti.